»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»

Charles-Valentin Alkan

(1813-1888)

Piyanist, Besteci

»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»

Charles-Valentin Alkan (30 Kasım 1813 - 29 Mart 1888) Fransız-Yahudi besteci ve virtüöz piyanistti. 1830'larda ve 1840'larda şöhretinin zirvesinde, arkadaşları ve meslektaşları Frédéric Chopin ve Franz Liszt ile birlikte, neredeyse tüm hayatını geçirdiği bir şehir olan Paris'in önde gelen piyanistleri arasındaydı.

Alkan, altı yaşından önce girdiği Conservatoire de Paris'te birçok ödül kazandı. Paris'in salon ve konser salonlarındaki kariyeri, ara sıra halka açık konserlerden kişisel nedenlerden ötürü uzun süre çekilmesiyle bilinir. Paris sanat dünyasında Eugène Delacroix ve George Sand dahil geniş bir arkadaş ve tanıdık çevresine sahip olmasına rağmen, 1848'den itibaren münzevi bir yaşam tarzını benimsemeye başladı ve neredeyse tamamı klavye için olan bestelerine devam etti. Bu süre zarfında, diğer çalışmalarının yanı sıra, tüm majör tonlar (Op.35) ve tüm minör tonlar (Op.39) ile ilgili büyük ölçekli çalışmalar koleksiyonunu yayınladı. Op.39 Solo Piyano için Senfonisini (Op.39, no. 4-7) ve Solo Piyano Konçertosunu (Op.39, no. 8-10) içerir; bunlar genellikle başyapıtları arasında kabul edilir ve harika bir müzikal ve teknik griftliğe sahiptir. Alkan,1870'lerde kendi kendine ilan ettiği emekliliğini yeni nesil Fransız müzisyenlerin katıldığı bir dizi resital verereksona erdirdi.

Alkan'ın Yahudi kökenlerine olan bağlılığı hem hayatında hem de çalışmalarında sergilenir. Yahudi melodilerini sanat müziğine dahil eden ilk besteciydi. İbranice ve Yunancayı akıcı bir şekilde konuşurdu ve İncil'in Fransızcaya tamamen yeni bir çevirisine çok büyük bir zaman ayırdı. Birçok müzik bestesi gibi bu eser de şimdi kayıp. Alkan hiç evlenmedi, ancak oğlu Élie-Miriam Delaborde, Alkan gibi hem piyano hem de pedallı piyanoda bir virtüöz sanatçısıydı ve yaşlı bestecinin bir dizi eserini düzenledi.

Ölümünün ardından (hep anlatılan ancak temelsiz efsaneye göre düşen bir kitaplıktan kaynaklanıyordu), Alkan'ın müziği ihmal edildi, Ferruccio Busoni, Egon Petri ve Kaikhosru Sorabji gibi sadece birkaç müzisyen tarafından desteklendi. 1960'ların sonlarından itibaren, Raymond Lewenthal ve Ronald Smith liderliğindeki birçok piyanist, müziğini kaydetti ve repertuara yeniden kazandırdı.

Hayat

Aile

Alkan, 30 Kasım 1813'te Paris'te Rue de Braque No.1'de,  Alkan Morhange (1780–1855) ve Julie Morhange'ın (kızlık soyadı Abraham) oğlu Charles-Valentin Morhange olarak doğdu. Alkan Morhange, Metz bölgesinde köklü bir Yahudi Aşkenazi topluluğundan geliyordu; Morhange köyü, Metz şehrine yaklaşık 48 km uzaklıktadır. Charles-Valentin altı çocuğun ikincisiydi, bir ablası ve dört erkek kardeşi vardı. Doğum belgesi, adının doğuma tanık olan bir komşunun adını aldığını gösteriyor.

Alkan Morhange, aileyi bir müzisyen olarak ve daha sonra Paris'in Yahudi mahallesindeki le Marais'de özel bir müzik okulunun sahibi olarak destekledi. Erken yaşta, Charles-Valentin ve kardeşleri babalarının ilk adını son isimleri olarak kabul ettiler (ve Paris Konservatuarı'ndaki çalışmaları ve sonraki kariyerlerinde bununla tanınıyorlardı). Kardeşi Napoléon (1826–1906) Konservatuar'da solfej profesörü oldu, kardeşi Maxim (1818–1897) Paris tiyatroları için hafif müzik yazma kariyeri vardı ve kız kardeşi Céleste (1812–1897) şarkıcıydı. Erkek kardeşi Ernest (1816–1876) profesyonel bir flütçüyken, en küçük kardeşi Gustave (1827–1882) piyano için çeşitli danslar yayınlayacaktı.

Dahi (1819–1831)

Alkan bir dahiydi. Conservatoire de Paris'e alışılmadık bir şekilde erken yaşta girdi ve hem piyano hem de org okudu. Seçmelerinin kayıtları Paris'teki Archives Nationales'te bulunmaktadır. 3 Temmuz 1819'daki solfej seçmelerinde, 5 yaş 7 aydan biraz fazla iken, sınav görevlileri Alkan'ı (bu erken tarihte bile "Alkan (Valentin)" olarak anılan ve yaşı yanlış olarak altı olarak verilen Alkan'ı fark ettiler) "oldukça küçük bir sese sahip" belirtmişler. Alkan Morhange'ın mesleği "müzik-kağıtçısı" olarak verilmiştir. Charles-Valentin'in 6 Ekim 1820'de yedi yaşındayken (ve "Alkan (Morhange) Valentin" olarak adlandırıldığı) piyano seçmelerinde, denetçiler "Bu çocuğun inanılmaz yetenekleri var" yorumunu yapmışlar.

Alkan, aynı zamanda Georges Bizet, César Franck, Charles Gounod ve Ambroise Thomas'a da öğretmenlik yapan Konservatuar'daki öğretmeni Joseph Zimmerman'ın gözdesi oldu. Yedi yaşındayken, Alkan solfej dalında birincilik ödülünü ve daha sonraki yıllarda piyano, armoni  ve org dallarında ödül kazandı. Yedi buçuk yaşında bir kemancı olarak görünerek ve Pierre Rode'un bir havasını ve varyasyonlarını çalan ilk halka açık performansını verdi. Daniel Steibelt'in bir temasına dayanan bir piyano varyasyonları dizisi olan Alkan'ın Opus 1'i, daha 14 yaşındayken 1828'den kalmadır. Bu sıralarda babasının okulunda öğretmenlik görevlerini de üstlendi. Charles-Valentin'in oradaki öğrencilerinden biri olan ve daha sonra onun bête noire'ı olacak olan Antoine Marmontel, okul hakkında şunları yazdı:

Çoğunluğu Yahudi olan küçük çocuklara temel müzik eğitimi verilirdi ve o çocuklar aynı zamanda Fransızca dilbilgisinin ilk temellerini orada öğrenirlerdi ... Sadece dört yaş büyüğüm olan genç Alkan'dan birkaç ders aldım ... Bir kez daha gördüm ki ... Valentin Alkan'ın yeteneğinin oluştuğu ve çalışkan gençliğinin yeşerdiği gerçekten küçücük bir ortam orası ... Konservatuarın bir hazırlık okulu, çocuk ek binası gibiydi.

Yaklaşık 1826'dan itibaren Alkan, Princesse de la Moskova (Marshal Ney'in dul eşi) ve Duchesse de Montebello'nun da dahil olduğu önde gelen Paris salonlarında piyano solisti olarak görünmeye başladı. Muhtemelen bu mekanlara öğretmeni Zimmerman tarafından tanıtıldı. Aynı zamanda Alkan Morhange, Charles-Valentin'e Paris'te sopranolar Giuditta Pasta ve Henriette Sontag, çellist Auguste Franchomme ve kemancı Lambert Massart gibi önde gelen müzisyenlerle birlikte konserler düzenledi. 1827'de Alkan Massart ile Brüksel'de bir konser verdi. 1829'da, Alkan 15 yaşındayken, ek ücretli solfege profesörü olarak atandı ve bu sınıftaki öğrencilerinden biri de kardeşi Napoléon idi. Bu şekilde Alkan'ın müzik kariyeri, Heinrich Heine'nin yazdığı gibi Avrupa'nın her yerinden piyanistlerin ilgisini çekip "Paris'i temizlemek için akın eden bir çekirge salgını gibi" işgal ettikleri başkentte, "klavye virtüözlüğünün ... profesyonel müzik dünyasına tamamen hakim olduğu" bir dönemi başlatan 1830 Temmuz Devrimi'nden çok önce başladı. Alkan öğrenciliğe devam etti ve 1831'de Johann Sebastian Bach'ın müziğini takdir etmeyi öğrenmiş olduğu François Benoist'in org derslerine kaydoldu.

Erken şöhret (1831–1837)

Temmuz Monarşisinin ilk yıllarında Alkan, halk konserlerinde ve seçkin sosyal çevrelerde ders vermeye ve çalmaya devam etti. 1827'den beri orada bulunan Franz Liszt, George Sand ve Victor Hugo dahil olmak üzere Paris'te sanat dünyasında aktif olan pek çok kişiyle arkadaş oldu. Eylül 1831'de Paris'e gelen Frédéric Chopin ile ilk ne zaman tanıştığı tam olarak belli değil. 1832'de Alkan, Konservatuar'da piyano ve yaylı çalgılar için ilk Concerto da Camera'sında solo partiyi üstlendi. Aynı yıl, 19 yaşındayken, üyeleri Luigi Cherubini, Fromental Halévy, şef François Habeneck ve Liszt'in de yer aldığı etkili Société Académique des Enfants d'Apollon'a (Apollon Çocukları Derneği) seçildi. 1824'te on iki yaşında seçildi. 1833 ile 1836 yılları arasında Alkan, Cemiyetin birçok konserlerine katıldı. Alkan, 1832'de ve yine 1834'te Prix de Rome için iki kez başarısızlıkla yarıştı; yarışma için yazdığı Hermann et Ketty ve L'Entrée en loge kantataları yayınlanmadı ve performans göstermedi.

1834'te Alkan, İspanyol müzisyen Santiago Masarnau ile dostluğuna başladı ve bu, ancak 2009'da ortaya çıkan uzun ve sık sık samimi bir yazışma ile sonuçlanacaktı. Alkan'ın neredeyse tüm yazışmaları gibi, bu görüşme de artık tek taraflı; tüm kağıtları (el yazmaları ve kapsamlı kütüphanesi dahil) iradesinden anlaşıldığı üzere Alkan'ın kendisi tarafından yok edildi ya da ölümünden sonra kayboldu. Daha sonra 1834'te İngiltere'yi ziyaret eden Alkan, resitaller verdi, ayrıca ikinci Concerto da Camera Bath'ta kendisine bağlı Henry Ibbot Field tarafından seslendirildi ve bazı solo piyano parçalarıyla birlikte Londra'da yayınlandı. Alkan'ın Moscheles ve Cramer ile birlikte Londra'da çaldığı Masarnau'ya yazılan bir mektup ve bir Fransız gazetesinde yer alan bir duyuru, 1835'te İngiltere'ye döndüğünü gösteriyor. Aynı yıl Paris dışında Piscop'ta bir inziva yeri bulan Alkan, solo piyano için gerçekten orijinal eserler, Op.12, 13, 15 ve 16 olarak 1837'de yayınlanan Twelve Caprices eserlerin ilkini tamamladı. Op.16, Trois scherzi de bravoure, Masarnau'ya adanmıştır. Ocak 1836'da Liszt, Alkan'ı Cenevre Konservatuarı'ndaki profesörlük görevi için önerdi ve 1837'de Alkan'ın Revue et gazette müzikalinde Alkan'ın Op.15 Caprices kitabının coşkulu bir incelemesini yazdı.

Square d'Orléans'da (1837-1848)

Alkan, 1837'den itibaren, Marie Taglioni, Alexandre Dumas, George Sand ve Chopin dahil olmak üzere çok sayıda ünlülerin yaşadığı Paris'teki Square d'Orléans'da yaşadı. Chopin ve Alkan arkadaşlardı ve Chopin'in yazmayı önerdiği müzik teorisi üzerine bir çalışma da dahil olmak üzere sık sık müzik konularını tartıştılar. 1838'de 25 yaşındayken Alkan kariyerinin zirvesine ulaştı. Sık sık resitaller vermiş, daha olgun çalışmaları yayınlanmaya başlamış ve sık sık Liszt ve Chopin ile konserlerde yer almıştır. 23 Nisan 1837'de Alkan, Liszt'in Paris'teki veda konserinde 14 yaşındaki César Franck ve virtüöz Johann Peter Pixis ile birlikte yer aldı. 3 Mart 1838'de piyano yapımcısı Pape'deki bir konserde Alkan, Chopin, Zimmerman ve Chopin'in öğrencisi Adolphe Gutmann ile Beethoven'in iki piyano, sekiz el için Beethoven'in Yedinci Senfonisinin iki bölümünün kaybolan Alkan transkripsiyonunu çaldı.

Bu noktada, öz oğlu Élie-Miriam Delaborde'nin (1839–1913) doğumu ve çocukluğuna denk gelen bir dönemde Alkan, altı yıl boyunca özel çalışma ve kompozisyona çekildi, ancak 1844'te konser platformuna geri döndü. Alkan Delaborde babalığını ne iddia etti ne de inkar etti, ancak çağdaşları bunu varsayıyor gibiydi. Marmontel, Delaborde'un biyografisinde şifreli bir şekilde "[onun] doğumu, büyük bir sanatçının hayatındaki bir romandan bir sayfadır" diye yazdı. Alkan, klavye virtüözü olarak doğal babasını takip edecek olan Delaborde'ye erken piyano dersleri verdi.

Alkan'ın 1844'te konser platformuna dönüşü, tekniğinin "takdire şayan mükemmelliğine" dikkat çeken eleştirmenler tarafından coşkuyla karşılandı ve onu "bir bilim ve ilham modeli", bir "sansasyon" ve bir "patlama" olarak övdü. Ayrıca Liszt, Chopin, Sand ve Dumas dahil olmak üzere katılan ünlüler hakkında yorum yaptılar. Aynı yıl, Ronald Smith'ten sonra eleştirmenlerin bir buhar makinesinin müzikteki ilk temsili olduğuna inandıkları piyano étude Le chemin de fer'i yayınladı. 1844 ile 1848 arasında Alkan, bir dizi virtüöz eser, piyano veya org için 25 Préludes Op.31 ve sonat Op.33 Les quatre âges üretti. Besteci Giacomo Meyerbeer, 1848'de bir Alkan resitalinin ardından o kadar etkilenmişti ki, "en dikkat çekici sanatçı" olarak gördüğü piyaniste, yaklaşan operası Le prophète'e uverürün piyano aranjmanını hazırlamasını teklif etti. Meyerbeer, 1849'da Alkan'ın (Alkan'ın kardeşi Napoléon ile çaldığı) dört el için düzenlemesini duydu ve onayladı. 1850'de yayımlanan, Opéra'nın provalar sırasında eserden çıkartılan uvertürün tek notasıdır.

İnziva (1848–1872)

1848'de Alkan, büyük bir hevesle beklediği ve Sand, Dumas ve diğer birçok önde gelen figürün desteğiyle güçlü bir şekilde lobi yaptığı emekli olan konservatuar başkanı Daniel Auber Zimmerman'ın pozisyonuna, Konservatuar piyano departmanı başkanı olan vasat Marmontel'in atanmasıyla büyük bir hayal kırıklığına uğradı. Tiksinti duyan Alkan, Sand'e yazdığı bir mektupta atamayı "en inanılmaz, en utanç verici aday" olarak nitelendirdi; ve Delacroix günlüğünde şunları kaydetti: "[Alkan] Auber ile yüz yüze gelmesiyle, çok öfkelendi ve şüphesiz öyle olmaya devam edecek." Bu olaydan kaynaklanan üzüntü, Alkan'ın takip eden dönemde kamuoyunda performans gösterme konusundaki isteksizliğini açıklayabilir. Ayrıca onun geri çekilmesine bir başka sebep de Chopin'in ölümünden de etkilenmesidir. 1850'de Masarnau'ya şöyle yazdı: 

"Derinden hissettiğim başka bir darbe de zavallı Chopin'in ölümü, herhangi bir ekonomik veya politik kullanım için gücümü yitirdim" yakınıyordu. 

Chopin, 1849'da ölüm döşeğindeyken, Alkan'a olan saygısını, bir piyano yöntemi üzerine bitmemiş çalışmasını kendisine miras bırakarak, onu tamamlamayı amaçlayarak belirtmiş ve Chopin'in ölümünden sonra bir dizi öğrencisi Alkan'a transfer edilmiştir. Alkan, 1853'te iki konser verdikten sonra, ününe ve teknik başarısına rağmen, yirmi yıl kadar inzivaya çekildi.

Alkan'ın hayatının bu dönemi hakkında, beste yapmanın yanı sıra İncil ve Talmud çalışmalarına dalmış olması dışında çok az şey bilinmektedir. Bu dönem boyunca Alkan, muhtemelen 1830'larda Paris'te tanıştığı Ferdinand Hiller ve bazı içgörüler elde edilebilecek Masarnau ile yazışmalarına devam etti. Görünüşe göre Alkan, hem Eski Ahit hem de Yeni Ahit'in orijinal dillerinden Fransızcaya tam çevirisini tamamlamıştı. 1865'te Hiller'e şunları yazdı: 

"Apokrifanın büyük bir kısmını tercüme ettikten sonra, şimdi Süryanice'den çevirdiğim ikinci İncil'e geliyorum ... Yeni Ahit'i tercüme etmeye başladığımda, aniden bir fikir geldi aklıma; bunu yapabilmek için Yahudi olmalıyım. "

Toplumdan uzaklaşmasına rağmen, bu dönem Douze études dans tous les ton mineurs, Op.39 (1857), the Sonatine, Op.61 (1861), the 49 dahil olmak üzere Alkan'ın birçok önemli piyano eserinin kompozisyonunu ve yayınını gördü. Esquisses, Op.63 (1861) ve beş Chants koleksiyonu (1857–1872) ve ayrıca çello ve piyano için Sonate de konser, Op.47 (1856). Bunlar gözden kaçmadı; Örneğin Hans von Bülow, Berlin'de yayınlandıkları 1857'de Neue Berliner Musikzeitung'da Op.35 Études hakkında övgü dolu bir değerlendirme yaptı ve "Alkan, modern piyano okulunun tartışmasız en seçkin temsilcisi. Virtüözün seyahat etme isteksizliği ve öğretmen olarak sağlam ünü, şu anda Almanya'daki çalışmalarına neden bu kadar az ilgi gösterildiğini açıklıyor. "

1850'lerin başından itibaren Alkan dikkatini ciddi bir şekilde pedallı piyanoya (pédalier) çevirmeye başladı. Alkan, pédalier'deki ilk halka açık performanslarını yaptığı 1852'de büyük beğeni topladı. 1859'dan itibaren "org veya pédalierpiyano için" olarak adlandırılan eserleri yayınlamaya başladı.

Yeniden ortaya çıkma (1873-1888)

Alkan'ın 1873'te neden kendi kendine empoze ettiği belirsizliğinden çıkıp, Érard piyano galerilerinde Petits Concerts adıyla bir dizi konser vermeye karar verdiği açık değil. 1867'de Paris'e dönen Delaborde'nin gelişen kariyeri ile ilişkili olabilir.  Petits Concert'lerinin başarısı, 1880'e kadar veya muhtemelen sonrasında yıllık bir etkinlik haline gelmelerine yol açtı (Alkan'ın sağlığının neden olduğu ara sıra kesintilerle). Petits Konserleri'nde sadece Alkan'ın değil, Bach'tan itibaren en sevdiği bestecilerin müzikleri de yer aldı, ​​ve ara sıra başka bir çalgıcı veya şarkıcının katılımıyla hem piyano hem de pédalier'de çalındı. Bu konser kardeşleri, Delaborde, Camille Saint-Saëns ve Auguste Franchomme gibi diğer müzisyenler tarafından desteklendi.

Bu aşamada Alkan'la karşılaşanlar arasında, Alkan'ın "sıska, çengel parmaklarıyla" bir Érard pedallı piyanoda Bach çaldığını hatırlayan genç Vincent d'Indy de vardı: "Etkileyici, kristal berraklığındaki çalış ile o noktaya perçinlenmiş şekilde dinledim." Alkan daha sonra Beethoven'ın Op.110 sonatını çaldı ve bunlardan d'Indy şöyle dedi: 

"Beethoven'ın büyük şiirine ne oldu ... Her şeyden önce Arioso ve Füg'de melodinin Ölümün gizemine ulaştığı, tarifsiz bir ışık pırıltısına yükseliyor ve bu çalış o zamandan beri hiç yaşamadığım aşırı bir coşkuyla beni etkiledi. Bu çalan Liszt değildi, belki de teknik olarak daha az mükemmel, ama daha büyük bir samimiyete sahipti ve daha insanca hareket ediyordu. .. "

Chopin'in biyografi yazarı Frederick Niecks, 1880'de Alkan'ı anıları için aradı, ancak Alkan'ın görevlisi tarafından erişimi sert bir şekilde reddedildi - "Benim ... Sorguma göre, o evde bulunabildiğinde, cevap ... belirleyici bir 'Asla' idi. . " Ancak, birkaç gün sonra Alkan'ı Érard's'ta buldu ve Niecks görüşmelerinden bahsederken "beni kabul ettiğinde sadece kibar değil, aynı zamanda çok dostane" diye yazdı.

Ölüm

Alkan, ölüm belgesine göre, 29 Mart 1888'de 74 yaşında Paris'te öldü. Alkan, 1 Nisan'da (Paskalya Pazarı), çağdaş Fromental Halévy'nin mezarına çok da uzak olmayan, Paris'teki Montmartre Mezarlığı'nın Yahudi bölümüne gömüldü; kız kardeşi Céleste daha sonra aynı mezara gömüldü.

Uzun yıllar boyunca Alkan'ın yüksek raftan bir Talmud cildine ulaştığında üzerine düşen kitaplık sebebiyle öldüğüne inanılıyordu. Piyanist Isidor Philipp tarafından yalanlanan bu masal, Alkan'ın mutfağında, bir porte-parapluie (ağır bir kaplumbağa) altında secdede bulunduğunu açıklayan öğrencilerinden birinin çağdaş bir mektubun keşfini aktaran Hugh Macdonald tarafından reddedildi. Muhtemelen bayılmıştı, destek için dışarı çıkarken kendi üzerine çöktü. Bildirildiğine göre yatak odasına götürüldü ve o akşam daha sonra öldü. Kitaplığın hikayesinin kökleri, Alkan'ın ailesinin geldiği kasaba olan Metz'in hahamlarından Aryeh Leib ben Asher'in anlattığı bir efsaneye dayanıyor olabilir.

Kişilik

Alkan, Marmontel tarafından şu şekilde tanımlanmıştır ("1848 kariyerimizin bir anında üzücü bir yanlış anlaşılmadan bahsediyor") :

Valentin Alkan'ın portresini gördüğümüz bazı fotoğraflarda olduğu gibi arkadan vermeyeceğiz. Onun zeki ve orijinal fizyonomisi, profilden ya da direkt ele alınmayı hak ediyor. Başı güçlüdür; derin alnı bir düşünürünki gibi; ağzı büyük ve gülümseyen, burnu düzenli; yıllar sakal ve saçlarını beyazlattı ... bakışları güzel, biraz alaycı. Eğik yürüyüşü, püriten yakınlığı, ona bir Anglikan papazının ya da bir hahamın görünüşünü veriyor, ve tabii o papazlık ya da bir haham olmak için de yeteneklere sahip.

Alkan her zaman uzak biri değildi. Chopin bir arkadaşına yazdığı bir mektupta komedyen Arnal'ı görmek için 1847'de Alkan'la tiyatroyu ziyaret ettiğini şöyle anlatıyor: "[Arnal] seyirciye Orléans'ta durmadan önce trene işemeye nasıl mecbur kaldığını ama onlardan önce tuvalete gidemediğini anlatıyor. Söylediği tek bir kaba kelime yoktu ama herkes anladı ve gülerek yanlarını ayırdı. " Hugh Macdonald, Alkan'ın "özellikle Rus aristokrat hanımların himayesinden hoşlandığını," des dames très très parfumées et froufroutantes [yüksek parfümlü ve fırfırlı bayanlar] ", Isidore Philipp'in tarif ettiği gibi," diyor.

Alkan'ın özellikle 1850'den sonra sosyalleşme ve tanıtımdan hoşlanmaması, kendi iradesiyle ortaya çıktı. Liszt'in Danimarkalı piyanist Frits Hartvigson'a "Alkan'ın bildiği en iyi tekniğe sahip olduğu, ancak bir münzevi hayatını tercih ettiği" yorumunu yaptığı bildirildi. Stephanie McCallum, Alkan'ın Asperger sendromu, şizofreni veya obsesif kompulsif bozukluktan muzdarip olabileceğini öne sürdü.

Alkan'ın sonraki yazışmaları birçok umutsuz yorum içeriyor. Yaklaşık 1861 tarihli bir mektupta Hiller'e şunları yazdı:

Her geçen gün daha fazla insan düşmanı ve kadın düşmanı oluyorum ... değerli, yapılacak iyi veya yararlı hiçbir şey yok ... Kendimi adayacak kimse yok. Durumum beni çok üzüyor ve perişan ediyor. Müzik üretmek bile benim için çekiciliğini yitirdi çünkü mânâ göremiyorum. "

Bu anomi ruhu, 1860'larda halka açık yerlerde çalma veya orkestra bestelerinin performanslarına izin verme isteklerini reddetmesine yol açmış olabilir. Ancak, 1830'ların başlarında Masarnau'ya yazdığı mektuplarında benzer şekilde çılgınca kendi kendine analizler yazdığı da göz ardı edilmemelidir.

Hugh MacDonald, Alkan'ın esrarengiz karakterinin müziğine yansıdığını, şiddetli, eski moda, sadece siyahlar içinde biraz rahip bir tarzda giyindiğini, ziyaretçileri caydırdığını, nadiren dışarı çıktığını, çok az arkadaşı olduğunu, toplum içinde gergin olduğunu ve iyi olmasına rağmen sağlığı için patolojik olarak endişeli olduğunu yazar. Ronald Smith ise, "Alkan'ın izolasyonuyla daha da kötüleşen özellikleri fanatizmin sınırına taşınıyor ve Alkan'ın yaratıcılığının merkezinde de şiddetli saplantılı bir kontrol var; belirli bir fikre olan takıntısı patolojiklik sınırında" diyor.

Jack Gibbons, Alkan'ın kişiliği hakkında şöyle yazıyor: "Alkan, tek suçu canlı bir hayal gücüne sahip olmak gibi görünen ve zeki, canlı, komik ve sıcak bir insandı ve bunlar müziğinde güçlü bir şekilde öne çıkan tüm özelliklerdir. Ara sıra tuhaflıkları olurdu, ki başka birçok sanatçının davranışları ile karşılaştırıldığında hafif kalır, esas olarak aşırı duyarlı doğasından kaynaklanıyordu. " Ancak Macdonald, "Alkan, yaşam tarzı, giyim tarzı, ve tarihi müziğin geleneklerine olan inancı onu diğer müzisyenlerden ve genel olarak dünyadan ayıran, son derece muhafazakâr fikirlere sahip bir adamdı" diyor.

Yahudilik

Alkan, dindar bir Yahudi evinde büyüdü. Büyükbabası Marix Morhange, Metz'deki Talmud'un matbaacısıydı ve muhtemelen Paris'teki Yahudi cemaatinde melamin (İbranice öğretmen) idi. Alkan'ın Eski Ahit ve din öğrencisi olarak yaygın ünü ve İbranice el yazısının yüksek kalitesi, din hakkındaki bilgisini belgeliyor ve alışkanlıklarının çoğu, yasalara uyma gibi yükümlülüklerinden en azından bazılarını yerine getirdiğini gösteriyor. Alkan, şehrin merkezi Yahudi örgütü olan Paris Consistory tarafından Yahudi müziği konusunda bir otorite olarak görülüyordu. 1845'te, daha sonra ana Paris sinagogunun hazzan (kantoru) olarak atanan Samuel Naumbourg'un müzikal yeteneğini değerlendirmede Consistory'ye yardım etti; ve daha sonra Naumbourg'un sinagog müziği koleksiyonlarının her birine (1847 ve 1856) koro eserleriyle katkıda bulundu. Alkan, 1851'de Nazareth Sinagogu'na organist olarak atandı, ancak "sanatsal nedenlerle" görevinden neredeyse hemen istifa etti.

Alkan'ın Op.31 Préludes seti, Yahudi konularına dayanan bir dizi parça içerir; bunlardan bazıları Prière (Dua), birinden önce Şarkılar Şarkısı'ndan bir alıntı ve bir diğeri ise Ancienne mélodie de la sinagogu (Eski sinagog melodisi). Koleksiyonun "özellikle Yahudi temalarını ve fikirlerini yaymak için sanat müziğinin ilk yayını" olduğuna inanılıyor. Alkan'ın eski öğrencisi Zina de Mansouroff için hazırladığı sinagog melodilerinden oluşan üç mekanı, Yahudi müziğine olan ilgisinin diğer örnekleridir; Kessous Dreyfuss, bu çalışmaların ve kökenlerinin ayrıntılı bir analizini sunar. Bu ilgiyi kanıtlayan diğer eserler arasında Op.66'nın 7.'si bulunmaktadır. 11 Grands préludes et 1 "Alla giudesca" başlıklı ve aşırı hazzanik pratiğin bir parodisi olan "con divozione" olarak işaretlenmiş Transkripsiyon (1866); ve Eski Ahit peygamberi Mika'dan bir alıntıyla gelen ve sinagogdaki haftarahın kantilasyonundan türetilen melodik mecazları kullanan Op.47 çello sonatı'nın (1857) yavaş bölümü.

Alkan'ın ölümünden sonra yaptığı dairenin envanteri, kardeşi Napoléon'a bırakılan İbranice veya Musevilikle ilgili 75'ten fazla cilt olduğunu gösteriyor (36 cilt müzik el yazması). Bunların hepsi kayboldu. Onun vasiyetinde Konservatuvar'dan Eski Ahit temalarında kantataların bestelenmesi ve pedallı piyanoda performans için fon toplanması ve bir Yahudi hayır kurumundan da gençlere (çıraklara) eğitim verilmesi vardı. Fakat iki arzusu da mirasçılar tarafından reddedildi.

Müzik

Etkiler

Brigitte François-Sappey, Alkan'ın hem çağdaşları hem de sonraki nesiller tarafından sık sık Berlioz ile kıyaslanmasına dikkat çekiyor. Hans von Bülow'un kendisine "piyanonun Berlioz'u" dediğinden, Op.15 Romances'i eleştiren Schumann'ın ise Alkan'ın "piyanoda Berlioz'u taklit ettiğini" iddia ettiğinden bahsediyor. Ayrıca Ferruccio Busoni'nin Berlioz ile karşılaştırmayı bir taslak (ancak yayınlanmamış) monografide tekrarladığını, Kaikhosru Sorabji'nin Alkan'ın Op.61 Sonatinin'in "Berlioz tarafından yazılmış bir Beethoven sonatı" gibi olduğunu yorumladığını not eder. Berlioz, Alkan'dan on yaş büyüktü, ancak 1826'ya kadar konservatuar'a gitmemişti. İkisi tanışmışlardı ve belki ikisi de 1818'den 1836'ya kadar konservatuar'da öğretmenlik yapan, Fransız Devrimi döneminin bestecilerinden Anton Reicha'nın alışılmadık fikirlerinden ve tarzından ve seslendirmelerden etkilenmişlerdi. Her ikisi de müziklerinde bireysel ve gerçekten de kendine özgü ses dünyaları yarattılar; ancak aralarında büyük farklar vardır. Alkan, Berlioz'un aksine, Alman müzik geleneğine sıkı sıkıya bağlı kaldı; tarzı ve kompozisyonu ağırlıklı olarak piyanizmi tarafından belirleniyordu, oysa Berlioz zorlukla piyano çalabiliyordu ve piyano solo için hiçbir şey yazmıyordu. Alkan'ın çalışmaları bu nedenle minyatürleri ve (ilk çalışmaları arasında) salon müziğini, Berlioz'un kaçındığı türleri de içeriyor.

Alkan'ın seleflerinin müziğine olan bağlılığı, kariyeri boyunca yaptığı 1838'deki Beethoven'ın Yedinci Senfonisi'nin ve 1844'deki Mozart'ın 40. Senfonisi'nin minuet'inin piyano düzenlemelerinin bulunduğu Souvenirs des concerts du Conservatoire (1847 ve 1861), ve Mozart, Beethoven, JSBach, Haydn, Gluck ve diğerlerinin müzik transkripsiyonlarını içeren Souvenirs de musique de chambre (1862) setinden anlaşılır. Bu bağlamda, Beethoven'in 5. Senfonisinin finalinden alıntılar içeren Beethoven'ın 3. Piyano Konçertosu (1860) için Alkan'ın kapsamlı kadansından da bahsedilmelidir. Alkan'ın Erard'da verdiği Petits Konserleri dizisinde, Bach, Beethoven, Handel, Mendelssohn, Couperin ve Rameau'nun orijinal müzikleriyle birlikte Alkan'ın transkripsiyonları da sıklıkla çalındı.

Kendi zamanının müziğine gelince, Alkan hevesli değildi veya her halükarda tarafsızdı. Hiller'e "Wagner müzisyen değil, o bir hastalık" yorumunu yaptı. Berlioz'un yeteneğine hayran kalırken müziğinden zevk almadı. Petits Konserleri'nde, Alkan'ın kendi eserleri ve bazen de Saint-Saëns gibi favorileri dışında, Mendelssohn ve Chopin'in eserleri çalınırdı ​​(ikisi de konserler dizisinin başlamasından yaklaşık 25 yıl önce ölmüştü).

Stili

"Sanki ... Chopin", piyanist ve akademisyen Kenneth Hamilton şöyle yazıyor: "Alkan'ın müzikal çıkışı neredeyse tamamen piyanoya odaklanmıştı". Müziğinin bir kısmı, kendi yeteneklerini açıkça yansıtan, genellikle büyük hız, devasa hızlı sıçramalar, hızlı tekrarlanan uzun notalar ve geniş aralıklı kontrapuntal çizgilerin takibi gibi aşırı teknik virtüözlük gerektiriyor. Smith tarafından analiz edilen Grande Sonate'ı, ters çevrilebilir altı sesli kontrpuan, artı iki ekstra ses ve üç çiftleme ile toplamda on bir seslidir. Sessiz bir pasajın ardından patlayıcı ani bir son akor türünden bazı tipik müzikal özellikler, Alkan'ın bestelerinde erken dönemindeyken vardı.

Müzikolog Macdonald, Wagner'in aksine Alkan'ın opera yoluyla dünyayı yeniden şekillendirmeye çalışmadığını öne sürüyor. Ayrıca ne Berlioz gibi orkestra müziğini edebi ifadenin hizmetine sunarak kalabalığın gözünü kamaştırmak; ne de Chopin veya Liszt'te olduğu gibi, harmonik deyim alanını genişletmek için de çalışmadığını iddia ediyor. En önemli enstrümanı olan piyano ile donanmış, sürekli olarak onun içsel teknik sınırlarını aşmaya çalıştığını ve görünüşte daha kısıtlı bestecileri alıkoyan kısıtlamalara karşı duyarsız kaldığını düşünüyor.

Ancak, Alkan'ın müziğinin tamamı ne uzun ne de teknik olarak zor; örneğin, Op.31 Préludes ve Esquisses setinin çoğu Op.63.

Üstelik Alkan, bestelerinde yapı olarak piyano tekniğinde olduğu gibi sık sık aşırılıklara götürmesine rağmen geleneksel müzik formlarına sadık kalıyor. Op.39, no.8 solo piyano için Konçerto'nun ilk bölümünü çalmak neredeyse yarım saat sürüyor. Bu "devasa" parçayı tanımlayan Ronald Smith, klasik ustaların müziğiyle aynı nedenlerle ikna ettiğini yorumluyor; "ana temalarının altında yatan birlik ve temelde basit ve sağlam bir anahtar yapı."

Alkan'ın müziğinin bir kısmı, bazılarının kişiliğinde tespit ettiği takıntılılığın ipuçlarını veriyor. Fa başlıklı Chant Op.38, no. 2, "bir lazer ışınının acımasız hassasiyeti ile dokuyu kesmesine" neden olan değişen armonilere karşı (toplam 414 kez) başlığının notasını aralıksız tekrarlar. Alkan, Mendelssohn'un Sözsüz Şarkıları'nın ilk kitabı üzerine yazdığı 5 Şarkı melodilerini modellerken, setlerinin her birindeki parçaların orijinalin tam olarak aynı tonları ve hatta ruh hallerini takip etmesini sağladı. Alkan, armonik hecelemesinde titizdi, ara sıra çift diyez veya çift bemol içeren tonlara modülasyon yapıyordu. Bu nedenle piyanistlerin zaman zaman fa majör yerine anarmoniği mi diyez majör gibi alışılmadık tonlara, ve ara sıra üç diyez gibi sıra dışı yazılara alışmaları gerekiyor.

Eserleri

Erken dönem eserleri

Alkan'ın ilk çalışmaları, onun genç yaşlarında "müthiş bir müzisyen olduğunu, ancak henüz ... yaratıcı olmaktan çok çalışkan olduğunu" gösteriyor. Sadece 12 kaprisiyle (Op.12-13 ve 15-16, 1837) besteleri ciddi eleştirel ilgi çekmeye başlamış. Liszt'e adanmış olan Op.15 seti Souvenirs: Trois morceaux dans le genre pathétique, bir zamanlar bestecinin resitallerde düzenli olarak çaldığı tek parçası "Le vent(Rüzgâr)"ı  içerir. Ancak bu eserleri, Robert Schumann'ın onayını alamadı: "İnsan bu kadar sahte, bu kadar doğal olmayan sanattan korkuyor ... Son [Morte (Ölüm) başlıklı parça], büyümüş, yengeçli bir atık. çalı ve yabani otlarla ... siyahın üstüne siyah dışında hiçbir şey yok ". Alkan bu son bölümde Berlioz, Liszt ve diğerleri tarafından da kullanılan Dies Irae temasına atıfta bulunur ve bu ikinci çalışmada Maurice Ravel, Modest Mussorgsky ve Charles Ives'in habercileri bulunmaktadır. Bununla birlikte Schumann, Les mois'in parçaları hakkında olumlu düşüncelere sahipti (orijinali 1838'de Op.8 olarak yayınlandı, daha sonra 1840'ta Op.74 olarak tam bir set olarak yayınlandı): "[Burada] opera üzerine mükemmel bir şaka bulduk 6 [L'Opéra] 'daki müzik, daha iyisinin zorlukla hayal edilebileceği ... Besteci ... enstrümanının daha nadir etkilerini çok iyi anlıyor. " Alkan'ın klavyedeki teknik ustalığı, birincisi yalnızca sol el için, ikincisi yalnızca sağ el için, üçüncüsü her iki el için Trois grandes études'un 1838'de yayınlanmasıyla ortaya çıktı (orijinalinde opus numarası olmayan, daha sonra Op.76 olarak yeniden yayımlandı). Bu belki de "kendi başına, piyanonun bütününü kaplayabilen, kendisine eşlik eden solist veya polifonist olarak gösterebilen bir varlık" olarak tek elle yazmanın en eski örneğidir.

Erken olgunluk

Alkan'ın keman ve piyano için büyük ölçekli Op.21 Duo'su aslında bir sonattır ve Chrétien Urhan'a adanmıştır ve Op.30 Piano Trio'su ile birlikte 1841'de yayımlanmıştır. Bunların dışında Alkan, 1840 ile 1844 yılları arasında sadece birkaç küçük eser yayınladı, ardından, birçoğu Érard'daki ve başka yerlerdeki başarılı resitallerinde çaldığı bir dizi virtüöz eseri yayınlandı; bunlar arasında Marche funèbre (Op.26), Marche triomphale (Op.27) ve Le chemin de fer bulunmaktadır. 1847'de Op.31 Préludes (tüm majör ve minör tuşlarda, ekstra bir kapanış parçası Do majör'e dönen) ve ilk büyük ölçekli birleşik piyano eseri olan Grande sonate Les quatre âges (Op.33) çıktı. Sonat yapısal olarak iki yönden yenilikçidir; her bölüm öncekinden daha yavaştır ve eser, re majörden başlayıp sol diyez minörde biterek serbest tonalite yazımının ilk örneklerindendir. Alkan Morhange'a ithaf edilen sonat, 20 (iyimser), 30 ("Quasi-Faust", ateşli ve kaderci), 40 (evcilleştirilmiş) ve 50 (acı çeken: bölüm Aeschylus'un Prometheus Unbound'dan bir alıntı ile başlar) yaşlarındaki kahramanını birbirini izleyen bölümlerde tasvir eder. Bunları takiben 1848'de 12 études dans tous les tons majeurs Op.35 seti yayınlanmıştır. Alkan'ın heyecanlı Allegro barbaro (no. 5) ve yoğun Chant d'amour-Chant de mort (Aşk ve Ölüm şarkısı) (no. 10), açıklayıcı ve pitoresk L'incendie au village voisin (Sonraki Köydeki Ateş) (no.7) gibi önemli eserleri bu 12 etüd arasındadır.

Bu dönemden bir dizi Alkan bestesi hiç icra edilmedi ve kayboldu. Eksik eserler arasında, Alkan'ın notasını gösterdiği eleştirmen Léon Kreutzer tarafından 1846'da bir makalede anlatılan, bazı yaylı altılılar ve B minör tam ölçekli bir orkestral senfoni var. Kreutzer, senfoninin giriş bölümünün "kırmızı mürekkepli İbranice karakterler tarafından yönetildiğini belirtti ...  Eksik bir başka eser de, 1846-47 Fransız müzik basınında kısa bir süre sonra Opéra-Comique'de üretilecek olan, ancak hiçbir zaman gerçekleşmeyen tek perdelik bir operadır. Alkan da 1847'de müzikolog François-Joseph Fétis'e yazdığı bir mektupta bu esere "birkaç yıl önce" yazıldığını belirterek atıfta bulundu. Konusu, başlığı ve librettisti bilinmemektedir.

İç sürgün

1853 ile 1873 yılları arasında halktan yirmi yıllık yokluğunda Alkan, en önemli bestelerinin çoğunu üretti, ancak Op.35 eserinin yayınlanması ile 1856'daki bir sonraki piyano eserleri grubunun yayınlanması arasında on yıllık bir boşluk olmasına rağmen, 1857. Bunlardan şüphesiz en önemlisi, Solo Piyano için Senfoni (dört, beş, altı ve yedi numara) ve Solo Piyano için Konçerto (sayılar) içeren tüm küçük tuşlarda on iki çalışmadan oluşan muazzam Opus 39 koleksiyonuydu. sekiz, dokuz ve on). Concerto yaklaşık bir saat sürüyor. Op.39'un on iki sayısı bir dizi varyasyon, Le festin d'Ésope (Aesop's Feast). Op.39'un diğer bileşenleri benzer boyuttadır. Op.39'u bir bütün olarak "Alkan'ın çok yönlü dehasının en eksiksiz tezahürü olan yüksek bir başarı, bir araya getiren ... karanlık tutkusu, hayati ritmik dürtüsü, keskin uyumu, ara sıra çirkin mizahı ve yukarısı olarak tanımlıyor. hepsi, ödün vermeyen piyano yazısı. "

Aynı yıl, çello ve piyano için "romantik repertuarın en zor ve iddialılarından biri olan ... Mahler'i yüce ve önemsizin yan yana gelmesini bekleyen" diye tanımladığı Sonate de Concert Op.47 ortaya çıktı. Müzikolog Brigitte François-Sappey'in görüşüne göre, onun dört bölümü yine, her biri üçte bir oranında artan ilerici bir tonalite beklentisi gösteriyor. Mahler'in diğer beklentileri, 1859 Capriccio alla soldatesca ve Le tambour bat aux champs (davul geri çekilmeyi yener) iki "askeri" Op.50 piyano çalışmasında bulunabilir. 1861 Esquisses, Op.63'ün minyatürleri ve üç obua, fagot ve ses için, tuhaf ve sınıflandırılamayan Marcia funebre, sulla morte d'un Pappagallo (Bir papağanın ölümü üzerine cenaze yürüyüşü, 1859) da bu döneme aittir. .

1861 Esquisses, 4 numaralı küçük Les cloches'tan (The Bells), 45 numaralı güçlü ton kümelerine, Les diablotins'e (The Imps) ve kapanışla son derece çeşitli minyatürlerden oluşan bir settir. 49 numaralı kilise çanlarının bir başka çağrışımı, Laus Deo (Tanrı'ya şükür). Daha önceki Prelüdler ve iki Etüt seti gibi, bunlar tüm büyük ve küçük anahtarları kapsar (bu durumda her anahtarı iki kez, C majörde fazladan bir parça ile) kapsar. Yayınlarında Alkan'ın aldatıcı bir şekilde 'klasik' formatta Sonatine, Op.61 adlı eserinden önce geldi, ancak yirmi dakikadan daha az oynamasına rağmen "acımasız bir ekonomi çalışması ... her bakımdan büyük bir iş. "

Alkan'ın bu dönemdeki iki önemli eseri edebi eserlerin müzikal ifadeleridir. Salut, cendre du pauvre, Op.45 (1856), Gabriel-Marie Legouvé'nin La Mélancolie şiirinin bir bölümünü izler; Super flumina Babylonis, Op.52 (1859) ise Mezmur 137'nin ("Babil'in sularında ...") duyguları ve kehanetlerinin müziğinde bir darbeye dayalı yeniden yaratımıdır. Bu parçanın önünde, Alkan'ın İncil çevirisinin tek kalıntısı olduğuna inanılan mezmurun Fransızca versiyonu yer alıyor. Alkan'ın lirik yanı, bu dönemde, 1857 ile 1872 arasında ortaya çıkan Mendelssohn'dan (Op.38, 65, 67 ve 70) esinlenen beş Chants setinin yanı sıra üç gibi birkaç küçük parça tarafından sergilenmiştir. Nocturnes, Op. 57 ve 60bis (1859).

Alkan'ın organ veya pédalier için yayınları Benedictus, Op.54 (1859) ile başladı. Aynı yıl, sekiz Gregoryen kipte (1859, eser numarası olmadan) çok yedek ve basit bir dizi prelüd yayınladı, Smith'in görüşüne göre, "zaman ve mekan engellerinin dışında duruyor" ve buna inanıyor. "Alkan'ın temel manevi alçakgönüllülüğünü" ortaya koyuyor. Bunları 13 Prières (Dualar), Op.64 (1865) ve Impromptu sur le Choral de Luther "Un fort rempart est notre Dieu", Op.69 (1866) gibi parçalar izledi. Alkan ayrıca yalnızca pedal tahtası (opus numarası yok, 1866) ve 1872'deki pedalboard düeti (dört ayak) için Bombardo-carillon için 12 çalışmadan oluşan bir kitap yayınladı.

Alkan'ın Petits Konserlerinde konser platformuna geri dönmesi, yayınlarının sonunu getirdi; yayımlanacak son eseri 1872'de Toccatina, Op.75 idi.

Resepsiyon ve miras

Alkan'ın çok az takipçisi vardı; ancak Liszt, Anton Rubinstein, Franck ve yirminci yüzyılın başlarında Busoni, Petri ve Sorabji gibi önemli hayranları vardı. Rubinstein beşinci piyano konçertosunu ona ithaf etti ve Franck, Grand pièce senfonik operasyonu Alkan'a ithaf etti. Organ için 17. Busoni, Beethoven'dan bu yana piyano için en büyük beş besteciden biri olarak Liszt, Chopin, Schumann ve Brahms ile Alkan'ı seçti. Isidor Philipp ve Delaborde, 1900'lerin başında eserlerinin yeni baskılarını düzenlediler. Yirminci yüzyılın ilk yarısında, Alkan'ın adının hâlâ belirsiz olduğu dönemde Busoni ve Petri, performanslarına eserlerini dahil ettiler. Sorabji, 1932 tarihli Around Music kitabında Alkan hakkında bir makale yayınladı; eleştirilerinde ve eleştirilerinde Alkan'ın müziğini tanıttı ve Altıncı Senfonisi (Symphonia claviensis) (1975–76), Quasi Alkan başlıklı bir bölüm içeriyor. İngiliz besteci ve yazar Bernard van Dieren, 1935 tarihli Down Between the Dead Men adlı kitabındaki bir denemede Alkan'ı övdü ve besteci Humphrey Searle de 1937 tarihli bir denemesinde müziğinin yeniden canlandırılması çağrısında bulundu. Bununla birlikte, piyanist ve yazar Charles Rosen, Alkan'ı "küçük bir figür" olarak kabul etti. İlgi duyduğu tek müzik 1850'den sonra Liszt'in tekniklerinin ve "Meyerbeer'in çalışma tekniklerinin" bir uzantısı olarak geldi.

20. yüzyılın büyük bölümünde Alkan'ın çalışmaları belirsiz kaldı, ancak 1960'lardan itibaren sürekli olarak yeniden canlandı. Raymond Lewenthal, 1963'te New York'ta WBAI radyosunda Alkan'da öncü bir uzun yayın yaptı ve daha sonra resitallere ve kayıtlara Alkan'ın müziğini dahil etti. İngiliz piyanist Ronald Smith, Alkan'ın müziğini performansları, kayıtları, biyografisi ve yıllarca başkanlığını yaptığı Alkan Topluluğu ile destekledi. Alkan'ın eserleri ayrıca Jack Gibbons, Marc-André Hamelin, Mark Latimer, John Ogdon, Hüseyin Sermet ve Mark Viner tarafından kaydedildi. Ronald Stevenson, Festin d'Alkan (Alkan'ın Op.39, no.12'ye atıfta bulunarak) bir piyano parçası bestelemiştir ve besteci Michael Finnissy, Alkan'a atıfta bulunan piyano parçaları da yazmıştır. Alkan-Paganini, The History of Photography in Sound dergisinin 5 numaralı kitabı. Marc-André Hamelin'in Étude No. IV'ü, Alkan's Symphony, Op.39, no.7 ve Alkan'ın kendi perpetual motion étude, Op.76, no.3'ten temaları birleştiren bir moto perpetuo çalışmasıdır. Sırasıyla İngiliz ve Fransız Alkan Derneklerindeki aktivistler Averil Kovacs ve François Luguenot'a ithaf edilmiştir. Hamelin'in bu söze önsözünde yazdığı gibi, bunları birleştirme fikri, Piyano Sonatı No. 5'in (1994–95) finalinde "Alkanique" başlıklı önemli bir bölüm içeren besteci Alistair Hinton'dan geldi.

Alkan'ın org için besteleri, repertuarına geri getirilen son eserlerindendir. Alkan'ın pedal-piyano çalışmalarına gelince, enstrümanın yakın zamanda yeniden canlandırılması nedeniyle, İtalyan pedal piyanisti Roberto Prosseda gibi orijinal olarak amaçlandığı gibi (bir org yerine) bir kez daha icra ediliyorlar ve Alkan'ın kayıtları Pedallı piyano Jean Dubé ve Olivier Latry tarafından yapılmıştır.